Ο Σωτήρης καθότανε σκεφτικός στη μαλακιά καρέκλα του γραφείου του. Πλάτη στον τοίχο, πλάτη στο ημερολόγιο, πλάτη στις φωτογραφίες των διακοπών. Πληκτρολογούσε το κείμενο για τα νέα προσκλητήρια γάμου. Μην έχοντας τί άλλο να κάνει τελείωσε το κείμενο με τις λέξεις "παλιά γλιστρούσαμε στο χιόνι" αφήνοντας απορημένους όλους τους καλεσμένους που θα έρχονταν σε επαφή με το ροζ χαρτάκι, εκτός βέβαια από εκείνους που παλιά πράγματι γλιστρούσαν χαρωπά στο χιόνι.
Σηκώθηκε πένθιμα και αναστέναξε βαριά. Η μέρα ήταν βαριά. Ο αέρας και τα σύννεφα ήταν βαριά. Η Θεανώ τον ρώτησε αν ήθελε καφέ βγαίνοντας από το γραφείο. Την αγνόησε επιδεικτικά και έβαλε τα βατραχοπέδιλά του. Κανείς πια δε θεωρούσε παράξενο το είδος αυτό του παπουτσιού. Είχε περάσει καιρός από τότε που οι πάγοι έλιωσαν λάγνα και η θάλασσα έφτασε ως τα μπούνια.
Μη με περιμένετε για φαγητό φώναξε στα περιστέρια και ξεκίνησε για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, που πλέον γίνονταν στο μοναδικό νησάκι στη μέση του Αιγαίου. Δεν μπορεί. Κάποια φορά θα πετύχει στις εξετάσεις. Και τότε ο κόσμος θα φαίνεται λιγότερο βρεγμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου