Τσικνοθέρζντεη

Θεσσαλονίκη, Μύλος 19/2/2008
Ομάδες κρουστών: Τουκουστάκα / Παραναουέ
Πάνω απ' όλα σοβαρότης. Προσέξτε τις ήρεμες δομές και το γαλήνιο τρόπο ερμηνείας. Επιπλέον οι ονομασίες παραπέμπουν σε μπαρόκ δοξασίες προηγούμενων εποχών του μέλλοντος.

Τώρα εξηγείται

Σύσσωμο το πλήθος παραληρεί. Η κρυφή ζωή ενός τιτάνα.

Προφήτης Ηλάιας

Δημοσιεύεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του (κυριολεκτικά) συγγραφέα (σιγά μην τον ρωτήσουμε) Ηλία Κουτή.




Σύμφωνα με τον γνωστό και μη εξαιρεταίο Κλαούγιεβιτς, τον συμπαθή και απόμακρο αυτόν νεοσοφιστή του 19ου αιώνα, δεν υφίσταται τόσο περίπλοκη ζωή όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος κάτοικος αυτού του πλανήτη.
Στο σύγγραμά του με τίτλο "Μη μου τον ύπνον τάρατε", κατακλείδα της σημαντικής εκείνης έρευνας που είχε κάνει για την ανθρώπινη αντίδραση στο άγχος (κάπου στα 1860 μ.Χ.) αναφέρθηκε στη ζωή που κάνουμε και στους πειρασμούς που μας παρουσιάζονται. Δεν υπάρχει λάθος επιλογή, έλεγε, υπάρχει μόνο λάθος σκέψη.
Οι επιλογές βέβαια πηγάζουν από τη σκέψη, όμως η απάντηση του Κλαούγιεβιτς στην άποψη αυτή, που την ενστερνιζότανε και ο μεγάλος του αντίπαλος αλλά και αρκετά νεότερός του, ο ψυχολόγος-συγγραφέας Χάρολντ Κίμπερλεϋ , δεν άφηνε αμφιβολίες. "Μην σκέφτεστε τόσο" απάντησε και το πλήθος ζητωκραύγαζε, ενώ το αμφιθέατρο του Λιντς πήρε φωτιά.
Δεν ξαναέβγαλε λόγο, δεν ξαναμίλησε στους φοιτητές καμίας αυστριακής πόλης, ούτε και έγραψε ξανά κάποιο βιβλίο. Αποσύρθηκε με χαμηλούς τόνους και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κάπου στην Αλάσκα.
Ένα τελευταίο του γράμμα έφτασε στα χέρια του Κίμπερλεϋ μια μέρα πριν αφήσει τα εγκόσμια. Με λίγα λόγια έλεγε πως στην Αλάσκα βρήκε την ηρεμία του, πολύ κρύο και το μυαλό υπολειτουργούσε. "Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ" ζήτησε από τον Χάρολντ, "υπάρχει τόσος κόσμος που έχει όντως σκοτούρες και άγχη, όπως υπάρχει και πολύς ακόμη κόσμος, όπως εσύ κι εγώ, που μάλλον δεν τα έχουμε ανάγκη. Μην σκέφτεστε, λοιπόν, τόσο."
Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Για περισσότερα στο διαδίκτυο, όλο και σε κάποια σελίδα θα υπάρχουνε στοιχεία για τον Κλαούγιεβιτς και την Σέχτα της Ψυχής.

Το λαμπρό μέλλον

Παρασκευή σήμερα 45/4/2080. Έφτασα 100 χρονών... Το πιστεύεις; 100. Στρογγυλό νούμερο, από αυτά που λέμε στις ευχές. Να τα κατοστήσεις, να τα χιλιάσεις κλπ. Άλλοι πάλι, όταν ήμουν πιτσιρικάς, λέγανε χρόνια καλά (υποκριτές - δηλαδή άσχημα είναι και πολλά και καλά;)
Ελπίζω σε κάνα δυο χρόνια να τελειώσω το διδακτορικό. Μετά την 45η αλλαγή θέματος, νομίζω ότι θα είμαι έτοιμος να αποδείξω τα ήδη αποδεδειγμένα. Μόνο που κουράζομαι λίγο στο εργαστήριο, λόγω των κιρσών στα πόδια μου και της ακατάσχετης συχνοουρίας που με πιάνει εξαιτίας των χαπιών για την πίεση. Ευτυχώς τα ρευματικά τώρα την άνοιξη δε με χτυπάνε.
Το εργαστήριο είναι άδειο, αφού πλέον έχουν όλοι μετακομίσει στη νέα πανεπιστημιούπολη, στις παρυφές της Κατερίνης (η γέφυρα που ενώνει τις όχθες του κόλπου ήταν μεγάλη επιτυχία). Νομίζω ότι θα την περάσω μια μέρα με το ιπτάμενο ποδήλατό μου.
Ο καημένος ο ξαθηγητής μου, αν ζούσε τώρα θα μου έλεγε κανένα ανέκδοτο. Ο γιός του, που με επιβλέπει τώρα, θεωρεί ότι μάλλον σε κάνα δυο χρονάκια θα ολοκληρώσω τη διατριβή. Ίσως τότε εξαγοράσω και τη θητεία μου στο στρατό, γιατί νομίζω ότι θα είμαι πολύ ηλικιωμένος για να υπηρετήσω στα σύνορα με τη Δράμα. Το αυτόνομο κράτος της Ξάνθης είναι πολύ εχθρικό τελευταία.

Τα σέβη μου και χαιρετισμούς στον υπεραιωνόβιο αδερφό σας.

Το νησί πάντα νικάει καθώς ξεκινάει με προβάδισμα

Ξέρω τις ανάγκες, τι πρέπει να κάνω ή περίπου τί πρέπει να κάνω ώστε να πλησιάσω προς το τέλος

Τα βιβλία μου πλησιάζουν περισσότερο, τα σχέδια γίνονται πιο συγκεκριμένα, θέλοντας και μη πλησιάζω προς το κυρίως τμήμα, εκεί όπου όλα θα γίνονται ευκολότερα πιο γρήγορα και παραγωγικά. Η χρονιά αυτή θα είναι δύσκολη, πιεστική, αλλά μάλλον τελευταία. Αδύνατο να επικεντρωθώ στο θέμα αυτό μόνο. Ένα μεγάλο μέρος της ημέρας και της διάθεσης καταναλώνεται στην κατανομή χρόνου. Είναι τόσα που γίνονται εδώ και αρκεί μόνο να έχεις χρόνο και διάθεση να ξενυχτάς στη δουλειά. Πώς να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά;

Τόση αρνητικότητα όμως.. Το κλίμα με βαραίνει. Όλοι ανταγωνίζονται όλους. 2 μεταπτυχιακά, διδακτορικά, έρευνες, ξαναμανά διδιακτορικά και αφτερμεταδιδακτορικοπτυχιακά με έμφαση στην αναβολή της ενηλικίωσης. Γκρίνια για τα λεφτά που κανείς δε χρειάστηκε πραγματικά, αλλά που τελικά καταφέρνει να έχει απόλυτη ανάγκη. Ο εδώ κόσμος μου κυνηγάει κάτι που δεν έχει δει ποτέ, εργάζεται ξεχνώντας τη χαρά της επιλογής του, ξεχνάει και ξεχνιέται και γερνάει. Ο εδώ κόσμος μου βαριέται, αγνοεί και κινείται με προσύλωση και αποφασιστικότητα στην έντιμη, σημαντική, αξιοπρόσεχτη ιδιότητα του επιστήμονα επαίτη-άνεργου.

Δε θα σου πω για τη γενιά των 700 ευρώ. Λάιφσταιλ εκφράσεις.... Κάποτε οι γενιές τιτλοδοτούνταν από πολιτικές διεκδικήσεις, παγκόσμιες συρράξεις, ιδεολογίες. Η γενιά του Πολυτεχνείου, του Μάη του 68, της Άνοιξης της Πράγας, του Εμφυλίου, της ποταπαγόρευσης. Τώρα οι γενιές είναι σαν τις κλάσεις του στρατού. Τριψήφιο νούμερα συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό. Κρίμα.

Τα κορίτσια πασχίζουν να γίνουν μάνες μπας και πάρουν κανένα μόριο παραπάνω, μπας και έρθουν κοντά στον καλό τους. Οι Βόρειοι μαζεύουν τις ζεστές τους ζακετούλες και μετακομίζουν νότια και οι νότιοι τραβούν κατά τα σύνορα, ανταλλάζοντας θέσεις εργασίας, αναμιγνύοντας ντοπιολαλιές, έθιμα, χάνοντας την αγάπη του τόπου, έστω της αστικής γειτονιάς. Τουρίστες της εργασίας μέχρι να ενηλικιωθούν, πριν αρχίσουν να γερνούν. Περνώντας την ακμή της ζωής, την κορυφή του βουνού, μακριά. Μετακινήσεις πάντοτε και παντού. Δεν είχα ιδέα πως τόσοι άνθρωποι μετακινούνται καθημερινά σε μακρινούς τόπους και κοιμούνται με τη γλυκιά νοσταλγία του ζεστού τους σπιτικού δωματίου. Ευκαιρίες περιπέτειας, εναλλακτικής πραγματικά ζωής, μιας και η πόλη από τόπος εξωτικών-φανταστικών και πολύχρωμων πραγμάτων έγινε βρώμικη φυλακή. Και τώρα εναλλακτικά στο νησί, στο βουνό, στο νέο σπιτάκι. Τα κατάφερες.

Η πόλη ζουζουνίζει εδώ και 2 ώρες περίπου. Στο λεωφορείο, το δρόμο, τις βιτρίνες. Στο φανάρι το μάτι τρελαίνεται. Κάποιος ξέχασε να ξεκινήσει. Να ξεκινήσει! Να πάει δηλαδή μερικά πολύτιμα μέτρα μπροστά (ή πιο εκεί ρε παιδί μου). Άχρηστος εκπρόσωπος των καθυστερημένων μιας άλλης εποχής. Υιοθέτησε τώρα το άγχος που παράγεται και πλανάται καθημερινά! Είναι φρέσκο και αναζωογονητικό!

Διάλογος με κόρνες, με πλήρες λεξιλόγιο και κινησιολογικές αναφορές. Πυροδότηση τοπικής κρίσης για ανθρώπους πολυάσχολους, εργατικούς, διαλυμένους. Έκρηξη κοινωνικότητας στο φανάρι που δίνουμε πάντα ραντεβού. Ενώ στο λεωφορείο, το μετρό, το πεζοδρόμιο κοιτάς έξω από το παράθυρο, επιδιώκεις να αποφύγεις τις ματιές, την συνάντηση του βλέμματος, το χαμόγελο. Κλεισμένος στην προσωπική σου αυλή με τους Βαρβάρους να πάλουν τις ασπίδες τους έξω από τα τείχη σου. Δικαιολογημένα. Κουρασμένη ψυχή, γεμάτη ερεθίσματα από παντού, εικόνες, φώτα, συναντήσεις, διάλογοι. Μια ιστορία που λέγεται με χίλιους τρόπους. Το μυαλό κόβει την επικοινωνία και αμύνεται στην ησυχία του μελαγχολικού βλέματος. Δες πόσες φατσούλες κοιτούν έξω από τα παράθυρα του λεωφορείου μελαγχολικά. Για να μην αναγκαστούν να συναντήσουν άλλα βλέμματα, να πουν πάλι ίδιες ιστορίες, να μάθουν πάλι ίδιες ιστορίες με άλλα λόγια λεγμένες. Κλείνεις λιετουργίες του συστήματος για εξοικονόμηση ενέργειας, συγκέντρωση. Ε, στο φανάρι όμως τα δίνεις όλα. Γήπεδο. Τους πετάς και ένα δυο συνθήματα πρόχειρα. Τα ρίχνεις μια στον οχτρό και ξεδίνεις. Και μετά πάλι μέσα σου, μου του.

Και η μοναξιά ενοχοποιημένη. Γιατί όταν φεύγουν οι βάρβαροι, τότε τι γίνεται; Τότε μένει μόνο η αυλή με τα ψηλά τείχη χωρίς λόγο ύπαρξης, χτισμένη όμως γερά.

Βρέχει μέρες τώρα και μόλις βγήκε ο ήλιος, τώρα που η ΕΜΥ προειδοποιεί για καταιγίδα. Είμαι μεταξύ δυο - τριών σπιτιών, άστεγος στην ουσία, τσιγγάνος ανάμεσα σε σπιτικά. Τέλεια. Δε θα γίνει καμιά δουλειά όπως τη σχεδιάζω, είμαι σίγουρος. Ίσως λοιπόν γίνει και καλύτερα. Βαρέθηκα να το σκέφτομαι, να αγωνιώ.

Να πάρει, το πρωινό ξύπνημα μπορεί να είναι και ωραίο.

Ανταγωνισμός και καθαρματικότητα (ευγενική προσφορά της Μ που όλα τα μπορεί)

antagonismos kai katharmatikotita

Antagonismos einai to aisthima pou diepei tin anthropini kardia otan i prosfora einai mikri kai i zitisi megali. Auto to straggalistiko aisthima ton othei na apokalipsei i na kataskevasei kainourgies ptixes tou eautou tou kai na drasei bebiasmena (sunithos upo piesi)Etsi, ta koritsakia adinatizoun olo kai perissotero, ta agorakia pairnoun olo kai pio grigora amaxia, oi athlites ntoparontai, oi sunadelfoi sou kriboun plirofories, oi foitites agorazoun ergasies, kapoios mathenei ispanika gia na parei moria kai outo kathexis...

Katharmatikotita einai i sumperifora pou diepei tin anthropini uparxi anexartita apo tis sunthikes. Katharma=scum. Autos pou i gynaika tou einai eguos kai autos ta ftiaxnei me tin kolliti tis. Autos pou klevei to bibliario tis giagias gia na paei na paixei sto kazino. Autos pou anaferetai sri mana tou os "skatogria", autos pou klevei ta lefta tou tyflou zitianou gia na paei gia mpires. O xairekakos, o ypoxthonios, o egoistis, o eleeinos diplomatis, o ethelotyflon. To katharma den epireazetai apo tis synthikes giro tou alla einai autos pou tis dimiourgei kai sinithos tis skatonei gia na einai to tomari tou "kala".

Simeio tomis ton dio vrisketai synithos se akrees katastaseis stress, opou o upo stress anthropos leitourgei antanaklastika kai uiothetei symperifores pou exei paratirisei se allous. Exoume to fainomeno leipon tis katefthinomenis i yiothetoumenis katharmatikotitas opou to upokeimeno meta tin symperifora tou krinei ton eauto tou kai sockaretai giati katalavainei pos leitourgise me mia symperifora xeni pros tin psixosinthesi tou. Mpira! Panta kanei kalo!

Yiothetimeni katharmatikotita me accumulative effect (susoreutiko apotelesma). Katastaseis xroniou stress kai antagonismou mporoun na parasiroun to ipokeimeno stin yiothetisi tis katharmatikis symperiforas os stixeio tou xaraktira tou. Provlima. Sto simeio tauto prepei na tethei to zitima pou fainetai o pragmatikos xaraktiras kapoiou. Sti douleia? Me tous filous? Sti sxesi? I sosti apantisi tha mporouse fisika na einai pantou alla dedomenou oti anagkazomaste na biosoume tin apoxenosi apo ton eauto mas ston ergasiako mas xoro tha zitiso na exairethei i toulaxiston na krinetai me epieikia i opoiadipote symperifora sxetizetai me tin kariera.

Kariera kai ithiki
Diskolos syndiasmos. Ekfraseis opos "patao epi ptomaton" bgikan mesa apo auti tin problimatiki sxesi. I ithiki stis meres mas exei sirriknothei sto core meaning tis: mi skotoseis, mi ta ftiaxeis me ti mana tis kopelas sou, min kaneis ti giagia sou vaporaki. I kariera den einai aplos mia douleia giati enexei ton sunexi agona kai tin agonia tis exelixis. Oso pio psila, toso ligoteroi xorane kai oi agonies pou se rixnoun sto keno einai kata kapoion tropo anamenomenes, ara kai themites.
Makria nyxtomenoi eimaste apo to protipa tis Souidias apou gia na aneboume stin korifi prepei na eimaste omada kai na boithaei o enas ston allon. Zoume to ditiko protypo "it's lonely at the top" giati tous skotoses olous stin poreia.
Esy an prepei na prosperaseis apla skounta apala kai mi skotoneis. Elisou san xailouros (xeli+ailouros)

Sinopsizontas tha mporousame na poume ta exis:

• Mikri allotriosi tis yperoxis prosopikotitas mas stin arena tou antagonismou einai anamenomeni. As min ekplissomaste kai kanoume san na min to perimename. Kariera....
• Allo mikri allotriosi kai allo katharmatopoiisi, min ta sysxetizoume. Einai lathos.
• Typseis. Deigma syneidisis. Astes na zoune kai min palepseis na breis tropo na apallageis apo autes. An to katafereis, exeis apolesei ti syneidisi sou.
  
• Opoios mpainei sto xoro, tha xorepsei.

Λοιπόν,

με φέρνεις σε εύκολη θέση (καλό;).

Ας δούμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν έχουμε βαλτώσει. Φοβόμαστε να διαπιστώσουμε το τί συμβαίνει. Είναι απλό.
Αναγνωρίζεις αυτό που σου συμβαίνει όταν το παραδεχθείς και μόνο τότε. Αυτό λοιπόν που συμβαίνει σε όλους μας είναι ότι δεν παραδεχόμαστε τις μικρές ήττες.
Ο κόσμος μας αλλάζει. Θυμάμαι κάποτε που η Δόξα (το ταβερνάκι ντε) ήτανε το σπίτι μου. Χθες ήθελα να φύγω. Θυμάμαι που σκεφτόμουν το στρατό σαν διακοπές. Τώρα βιάζομαι γιατί έχω "δουλειές, έννοιες, ελπίδες, φιλοδοξίες".
Αν βρεις το κομμάτι το καλό κράτα το. Ταιριάζει, κολλάει και δε φαίνεται το ράγισμα.
Υποχωρήσεις. Αποδοχή. Πλέον ζεις για λίγες στιγμές, όμορφες και
ελπιδοφόρες. Γι' αυτό και ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα. Συστέλλεται και
συμπυκνώνεται γύρω από τις καλές στιγμές. Κι αυτό γιατί η ζωή σου έδωσε τα
πάντα. Και θες και το λίγο παραπάνω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι το κάτι
παραπάνω;
Οι αθλητές τρέχουν γρηγορα, πιο γρήγορα, φτάνουν στο όριο. Τα έχουν φτάσει
όλα. Η προσπάθεια για ένα ακόμα δευτερόλεπτο τους εξαντλεί πιο πολύ από τα
προηγούμενα 10 που είχαν κερδίσει.

Ανάσα.
Όποιος έχει plan B μπορεί να μου το φέρει. Να μου το δώσει. Ας το δεχτούμε.
Μην το παλεύεις.

Τσαμπουκά θέλει. Όποιος τον έχει κέρδισε. Οι άλλοι μένουν κλαμμένοι σε μια
γωνιά να τρώνε τα νύχια τους.

Άντε πάμε

Ο Σωτήρης καθότανε σκεφτικός στη μαλακιά καρέκλα του γραφείου του. Πλάτη στον τοίχο, πλάτη στο ημερολόγιο, πλάτη στις φωτογραφίες των διακοπών. Πληκτρολογούσε το κείμενο για τα νέα προσκλητήρια γάμου. Μην έχοντας τί άλλο να κάνει τελείωσε το κείμενο με τις λέξεις "παλιά γλιστρούσαμε στο χιόνι" αφήνοντας απορημένους όλους τους καλεσμένους που θα έρχονταν σε επαφή με το ροζ χαρτάκι, εκτός βέβαια από εκείνους που παλιά πράγματι γλιστρούσαν χαρωπά στο χιόνι.

Σηκώθηκε πένθιμα και αναστέναξε βαριά. Η μέρα ήταν βαριά. Ο αέρας και τα σύννεφα ήταν βαριά. Η Θεανώ τον ρώτησε αν ήθελε καφέ βγαίνοντας από το γραφείο. Την αγνόησε επιδεικτικά και έβαλε τα βατραχοπέδιλά του. Κανείς πια δε θεωρούσε παράξενο το είδος αυτό του παπουτσιού. Είχε περάσει καιρός από τότε που οι πάγοι έλιωσαν λάγνα και η θάλασσα έφτασε ως τα μπούνια.

Μη με περιμένετε για φαγητό φώναξε στα περιστέρια και ξεκίνησε για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, που πλέον γίνονταν στο μοναδικό νησάκι στη μέση του Αιγαίου. Δεν μπορεί. Κάποια φορά θα πετύχει στις εξετάσεις. Και τότε ο κόσμος θα φαίνεται λιγότερο βρεγμένος.