Αθροίζω αποδείξεις. Καλά κάνω. Μπας και πάρω πίσω κανένα φράγκο. Πρόσεξε τον όρο «πάρω πίσω». Ακόμα και εκεί ο νεοέλληνας μέσα μου βαράει κόκκινο και επαναστατεί: δηλαδή μου τα πήρανε προ πολλού (αυτοί εκεί στο Κράτος) και οι αποδείξεις είναι κόλπο να τα πάρω πίσω. Λες και το κράτος είναι Α.Ε. που διοικείται από κάποιο Πρόεδρο, αλλά δικές του είναι οι μετοχές και άντε κούνα τον τώρα.
Ίσως οι σκέψεις αυτές θα έπρεπε αυτό να είναι μια παράμετρος διαπίστωσης του βαθμού ελληνικότητας, όπως ζητά το τμήμα του ΣτΕ για τους μετανάστες στην Ελλάδα.
Με απλές ερωτήσεις τύπου:
Είστε στην εφορία και σας ζητούν επιπλέον 43€ για καθυστερημένη καταβολή του τέτοιου. Πώς αντιδράτε; α) ρίχνω πινελίκια, απειλώ και υπενθυμίζω «ποιος είμαι εγώ» β) ζητώ εξηγήσεις για το ποσό γ) το καταβάλω ασυζητητί
Φυσικά αν έχεις εδραιωμένη ελληνικότητα θα απαντήσεις (α) βρίζοντας τον εξεταστή.
Ποιες είναι οι σωστές εκφράσεις: (α) μου κρατήσανε τόσα στη φορολογική δήλωση (β) ο καθηγητής με έκοψε (γ) κόπηκα στο μάθημα (δ) δεν καθαρίζουν και ποτέ τους δρόμους (ε) ναι ρε φίλε αλλά φταίμε και μεις
Φυσικά οι σωστές είναι α, β, δ σα γνήσιος Έλλην που ξέρει από δικαιολογίες και καλό λάδι.
Τι λέγαμε; Α ναι, αποδείξεις. Τις αθροίζω και τις κατηγοριοποιώ ανά μήνα. Με την ευκαιρία βλέπω τα έξοδά μου και θυμάμαι τη μακαρίτισσα την εγκράτεια με τη φίλη της την οικονομία, που ορκίστηκα να τηρήσω την πρωτοχρονιά και τώρα τις κάνω πρόχειρο μνημόσυνο. Επίσης βλέπω τις αηδίες που έφαγα μέχρι τώρα και αγχώνομαι για τα κιλά που πήρα, την ανθυγιεινή διατροφή που η καθημερινότητα «με ανάγκασε» (Έλλην) να κάνω. Βλέπω τί ώρα και πού ήπια καφέ (καλά δουλειά δεν είχα;), με ποιον ήμουν τότε και τι καιρό να έκανε άραγε. Βλέπω πόσες φορές μπήκα σε βιβλιοπωλείο και πόσες φορές επισκέφτηκα περίπτερο και αναλογίζομαι τις εργασιακές ευκαιρίες που προσφέρει η δραστήρια και αποδοτική δουλειά του περιπτερά σε σχέση με τον απόφοιτο φιλοσοφικής ιχθυολογίας (αν εξαιρέσεις τους κινδύνους που διατρέχουν οι περιπτεράδες με τόσους εγκληματίες εκεί έξω, αλλά και τον κίνδυνο ισχαιμικού επεισοδίου την επόμενη φορά που θα πρέπει να χαλάσουν πενηντάευρω).
Κάνω τη σούμα και πέφτω σε σύγχυση. Πώς είναι δυνατό τα έξοδα να υπερβαίνουν τα έσοδα; Κάπου το ‘χω ξανακούσει τελευταία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου