Ας είναι κι έτσι...

 

Αυτοί που φεύγουν, αφήνουν πίσω τους

                                 και βλέπουν μπροστά

                                 και  φοβούνται γλυκά 

                                 και ξεχνούν γρήγορα.

Κι ο ποιητής;

άσ' τον να βγάζει τα σωθικά του:

honey you are the rock, upon which I stand

Brown eyes..

honey you are the sea, upon which I float

I think you should know

Το μυστικό λέει είναι να κουνάς δυνατά το κεφάλι, να διώχνεις τις σκέψεις, να μένεις μόνος. Να χαμογελάς.

Κι αν δεν είσαι νησί; Κι αν είσαι κύτταρο; Που ζει στο σύννεφο των σκέψεων των άλλων, που περιμένει τη γνώμη τους, που νοιάζεται; Κι αν δουλεύεις για την ομάδα; Κι αν περιμένεις πάσα, αλλά μένεις να κοιτάς τον αγώνα; Κι αν είναι έτσι;

Με ένα σώμα κούτσουρο να σε ακολουθεί, ούτε οι αγκαλιές ζεσταίνουν πια.

Κι όλοι οι ποιητές του κόσμου, στεγνοί στα πόδια σου τρέμουν.

Δίχως έμπνευση, άδειοι.

Απόψε. 

Δε σε βλέπω. Καιρό τώρα, δε σε βλέπω.

Πιο βαρύς και χθεσινός, κάθε μέρα.

Νομίζω. Δεν πιστεύω.

Αυτός που φεύγει, έχει τον άερα στο πρόσωπο.

Και τις σκέψεις και τα λόγια και τις μνήμες

ο αέρας τα παίρνει

όλα.

Αυτός που φεύγει, τον αέρα έχει στο πρόσωπο.

Και μάτια στην πλάτη δεν έχει. Και δεν κοιτάει.

Honey you are the sea upon which I stand

An I float and I float

until you tell me not to..

Ας είναι κι έτσι.